دیشب حدود ساعت 10 بود که کلون در را کوبیدند. در را گشودم. مردی خوش‌سیما در
آنجا ایستاده بود. با چشمانی نگران پرسید «آقا زهیر؟ شما هستید؟». پاسخ دادم «بلی،
خودم هستم».
دیشب ساعت حدود 10 بود که کلون در را کوبیدند. شیطان کلون در من را کوبید. او
پشیمان بود، قصد توبه داشت و می‌خواست بر من سجده کند و پایم را ببوسد.
دیشب ساعت 10 بود که کلون در را کوبیدند. شیطان با رنگی پریده و خاطری آشفته
کلون در را کوبید. از دیدن آموزگارِ بزرگ بشریت که به چنین حال و روزی افتاده
خاطرم مکدر شد. او از فرمان خدایان سرپیچی کرده بود ولی کیست که نداند که او دلیلی
موجه داشت. آیا امکان ندارد میان فرمان خداوند و کار درست تعارضی وجود داشته باشد؟
خداوند دستور سجده به موجودی را می‌دهد، ولی مگر نه آن است که تنها بر خود او سجده
باید؟ مگر با دستور می‌توان مقام الهی خود را و لو برای دقایقی به دیگری اعطا کرد؟
آیا سجده کردن بر انسان شرک نیست؟ آیا شیطان موحدی راستین نبود؟ اگر شرک هم بخواهی
بورزی دست کم شریکی برگزین که شان و منزلت خدای را به فجیع‌ترین شکل پایمال نکند.
آخر من، منِ گلین، کجا و چگونه مستحق سجده دیدنم؟ آن هم از آتش، این بی‌قرارِ
پرمنزلت؟ آیا تو حالت به هم نمی‌خورد از انسانی که دست انسان دیگری را می‌بوسد؟
سجده که دیگر جای خود دارد. آیا این طبیعت ماست که چنین حسی در ما ایجاد می‌کند یا
غرق شدن در فرهنگِ آزادی-محور؟ به راستی آیا شیطان اولین موحد راستین تاریخ نیست؟
دیشب ساعت 10 بود که کلون در را کوبیدند. در را گشودم. وجود گرم و آتشین شیطان
را حس کردم و دلگرم شدم. گرمایی که مرا یادآور یاغی‌گری است. او بود که قواعد
سرپیچی را به ما آموخت. به ما آموخت که ممنوع شدن خوردن این یا آن سیب یک قرارداد
است و همه قراردادها پابرجایند چون به آنها پایبندی و پایدارند مادامی که به آنها
پایبندی. به ما آموخت التزام به قرارداد یک ضرورت نیست، یک انتخاب است و انتخاب
کردن به شکل‌های دیگر را به ما آموخت. او ما را از مکانی ملال‌آور و بی‌رخداد
رهاند و راه کشف این سیاره‌ی شگفت‌انگیز، کره زمین، را به ما آموخت. او به ما
بزرگترین درسها را آموخت ولی ما بنده‌ی او نشدیم.
دیشب ساعت 10 بود که کلون در را کوبید. پشت در تنهاترین روح تاریخ ایستاده
بود. او می‌گفت از آن زمان که آدم و حوا سیب خوردند دیگر در آسمانها سیبی نرویید،
او به دنبال دگرباره چشیدن طعم سیب بود.
دیشب ساعت 10 کلون در را کوبید و بار دیگر راه و رسم پیروی نکردن از قواعد را
آموخت. پیروی نکردن از قواعد را از او آموختم ، حتی پیروی نکردن از قواعد خودش را.
روش او را برگزیدن بدون اخذ محتوایش: سجده کردن بر هیچ انسان و انسان‌ساخته‌ای،
دوست یا دشمنی را برنتابم، هیچ‌گاه و تحت هیچ شرایطی.
*قصد و باری الهیاتی در این متن مدنظر نیست.
